Tihi odlazak Bore Kandića

Tihi odlazak Bore Kandića
Mada je najviše ostao upamćen po ulozi u TV seriji „Vuk Karadžić”, igrao je u brojnim predstavama i često prepričavao anegodote iz glumačkog života u JDP-u
Dramski umetnik Borivoje Bora Kandić poznat po ulozi mladog Vuka Karadžića u televizijskoj seriji „Vuk Karadžić”, reditelja Đorđa Kadijevića (1987), ali i po zanimljivim pozorišnim iskoracima, preminuo je preksinoć u Beogradu.

Bora Kandić rođen je u Mostaru 31. maj 1961, gde je njegov otac Miloš kao glumac imao angažman i upoznao njegovu majku Nedu. Upisao je najpre glumu na Akademiji umetnosti u Novom Sadu u klasi Branka Pleše, ali je ipak posle toga konkurisao na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, gde je i diplomirao glumu u klasi Arsenija Jovanovića. Nedugo zatim svoju pozorišnu karijeru vezao je za Jugoslovensko dramsko pozorište, čiji član je bio od 1986. do 1997. godine, ali je i pre toga ostvario nekoliko uloga u ovom teatru: „Kolubarska bitka” Dobrice Ćosića, u režiji Arsenija Jovanovića, „Zli dusi” F. M. Dostojevskog, u režiji Steve Žigona, „Mali princ” Antoana de Sent Egziperija, u režiji Karlosa Medine, „Lova” Džoa Ortona, u režiji Nenada Ilića.

‒ Kada smo imali ispite na prvoj godini FDU-a, išli smo da gledamo i predstave novosadske akademije. Prišao sam da se pozdravim sa Plešom, ali nije hteo da mi pruži ruku. Posle sam igrao kod njega u komadu „Vesele žene Vindzorske” u JDP-u. Nije bila baš velika uloga, ali me je uzeo. Odljutio se ‒ pričao je svojevremeno Kandić.

Poklonici scenske poetike imali su priliku da ga gledaju i u predstavama: „Rodoljupci” Jovana Sterije Popovića, u režiji Dejana Mijača, „Dom Bergmanovih” Nenada Prokića, u režiji Nevenke Janać, „Seobe” Miloša Crnjanskog, u režiji Vide Ognjenović, „Gospođa Kolontaj” Agnete Plejel, u režiji Ivane Vujić, „Ruženje naroda” u dva dela Slobodana Selenića, u režiji Dejana Mijača, „Šta to Kabuš pogrešno radi” Maksa Friša, u režiji Olge Savić, „Valjevska bolnica” Dobrice Ćosića, u režiji Dejana Mijača, „Žak ili Pokornost” Ežena Joneska, u režiji Nikite Milivojevića, „Sumnjivo lice” Branislava Nušića, u režiji Nikole Simića, „Mario i mađioničar” Tomasa Mana, u režiji Nikite Milivojevića, „Ne očajavajte nikad” Branislava Nušića, u režiji Miroslava Belovića, „Tergovci” Emanuela Kozačinskog, u režiji Vide Ognjenović.

Bora Kandić često je prepričavao anegodote iz glumačkog života u JDP-u. Nezaboravno je, znao je da priča, kako se Lane Gutović našalio sa Markom Todorovićem, koji je mnogo puta tumačio Tita.

‒ Lane ne bude lenj i pozove jednog našeg druga Slobodana, koji je bio u Holivudu, i zamoli ga da pošalje Marku pismo da treba tamo da igra Tita. I ovaj stvarno to uradi, napravi neki pečat i pošalju Marku „zvaničan” poziv iz Holivuda da glumi Tita. U tom trenutku Lane i Marko igraju u predstavi „Buba u uhu”, dosta se i druže, ali Marko mu ne govori ništa, valjda iz glumačke sujete, da mu neko nešto ne pokvari. Jedne večeri su malo popili i on se poveri Lanetu: „Zvali su me iz Holivuda da igram Tita.” Lane kaže: „Ma daj, ne zezaj, pokaži.” Tu su bili Irfan Mensur i Voja Brajović. Lane kaže: „Ali ovde piše da Tito ima 70 godina, a ti si mlad”, na šta Marko odgovara: „E moj Lane, holivudska šminka čini čuda.” Posle nisu razgovarali godinama ‒ prisećao se Kandić, koji je igrao i na drugim pozorišnim scenama: „Banditska balada”, SNP Novi Sad, „Srpska drama”, Zvezdara teatar, ali i u televizijskim serijama „Kraj dinastije Obrenović”, „Srećni ljudi”, „Mali kućni grafiti”, „Seljaci”, „Greh njene majke”…

Iza Bore Kandića je i zanimljiva filmska karijera. Prvu ulogu imao je u filmu „Šećerna vodica”, igrao je i u fimovima „Varljivo leto”, „Dnevnik uvreda”…

U potrazi za svojim mestom pod suncem Kandić se 1998. godine preselio u Australiju, prvo je živeo u Pertu, zatim u Melburnu i Sidneju, da bi se u Srbiju vratio 2007. godine.

Politika